BİLMEM

"Ben Hiç Öldürülmedim” şarkısından esinlenilmiş bir başlıkla, kendim olarak, yani Berna olarak karşınızdayım. Sizinle sohbet etmeye geldim. Tüm yazdıklarımda benden izler var tabi ki. Öykülerimde, denemelerimde, benden akıp gelen sözcükleri okudunuz. Ben olmasam da, benden parça taşıyan karakterler yarattım. Bazılarını, içimdeki karanlığı, acizliği, korkuyu, abartıyı, kendine acımayı içimden akıtıp giderebilmek için kullandım. Olumsuzluklar, korkular, karanlık içimde yuva yapamasın diye kullandım onları. Çok teşekkür ederim, sevgili kahramanlarım.  Şimdi, bir aracı olmadan, arada bir perde olmadan, kendi korkularımdan, karanlıklarımdan bahsedeceğim. Belki onlar birilerinin içine dokunur, kendileri ile yüzleşmelerini ve kendilerinden korkmamalarını sağlar. Belki bu vesileyle dünyada bir küçük değişimin parçası oluruz.

Kendimi dinlemekten korkuyordum. Anlaşılmamaktan korkuyordum. Kendimi ifade etmekten korkuyordum. Eh, böyle olunca da, korkularımı doğrulayacak tecrübelerin içine itiyordum kendimi. Hocam beni anlamıyordu. Arkadaşım beni dinlemiyordu. Çok sevdiğim biri beni yanlış anlıyordu. Nasıl olurdu bu? Bir değişim noktası yaşadım. Tam olarak ne ile oldu, nasıl başladı, bilmiyorum. “Şöyle oldu, o yüzden böyle oldu” diye bir noktaya parmak basamıyorum. Ama, korkmamaya başladım. İnsanlar beni dinlemeye başladı. İnsanlar beni anlamaya başladı. Kalpleri bağlı olanlar, anlamamaya devam etti, ama bu benim yüzümden olmadı ve böyle olmasından dolayı kendimi suçlamadım. “Nasıl oldu bu?” diye düşündüğüm zaman, içimde sıcaklık hissettiren, aklımda canlanan anılar oldu. Manevi kardeşimden mektup aldım. Hiç değinmesem bile olaya, beni tam olarak ‘o şekilde’ anlayan Aylin’im bana “Cümlelerim senindir” dedi. Ekürim bana yüzümü güldüren bir fotoğraf attı. Manevi annem ile hasretini duyduğum bir sohbet ettik. Çocukluk arkadaşım, istediği bölümde akademik çalışma yapmaya başladı. Danışmanım ile ettiğimiz sohbetler beni besledi. “Ödev var” diyen inek öğrenci tipi olarak, duyduğumu söylediğim güven sınandı, beklemem gerektiği sözünü dinledim. Bunun benim için neden daha iyi olduğunu, nasıl daha verimli çalışmamı ve üretmemi sağlayacağını gördüm. “Nasıl olur da beklerim?” noktasından “İyi ki beklemişim, sözünü dinlemişim” noktasına geldim. Kendimi başarısız olarak algılamaktan geçtim, kendi içimde daha derinleştim ve daha farklı bir boyutta, beni daha bir tatmin eden şekilde üretmeye başladım. Bir insandan razı olmanın, onun da benden razı olmasının, nasıl bir şey, his, olduğunu anladım. Sabretmeyi, beklemeyi, yavaşlamayı öğrendim. Olmak istediğim öğretmen modelini inşa etmeye devam ettim. Kendimden geçtim, kendime geldim. Kendimi sevdim. Kendimi anladım. Kendime baktım. İçimi temizledim, kalbimi arındırmaya devam ettim. Muhafazakar olma, yani benim için önemli olanları muhafaza etme yolunda ilerledim. Gereksiz kalabalıktan arındım. İçime yeni birini alamayacak kadar yorgun olduğum için kendimi suçlamadım. İçimi acıtanları dışıma aldım. İçimdeki yerini özenle koruyana, bana bir adım gelene ben iki adım gittim. Sayısal olarak söyleyince tam olmadı sanki ama, anladınız, biliyorum. Aylin’ime tekrar selam olsun bu noktada. İçime girmek isteyen biri, öyle güzel, öyle saf, öyle net, öyle sade bir şekilde kendi oldu ki, onun için bir yer açtım kendimde. Yoluma nasıl devam edeceğimi tam olarak bilememek beni yıldıramadı artık. Geleceğimdeki belirsizliği beyin fırtınaları, derin muhabbetler ile aydınlatmaya çalıştım. Kesin bir noktaya varamadım belki, ama istediğim konuya parmak basabildim, ismini koyabildim. Bunu üzerine literatür araştırmaya başladım, okumalarımı derinleştirme üzerinde çalışmaya başladım. Heyecanımı bulandırmasınlar diye kaldıramayacak bünyelere açmadım konuyu. İçimde çok güzel insanlar var. Güzel bir anıyı olduğu gibi yaşadım, önüne ve arkasına nefsin kirlerini koymadım, içine karanlık bulaştırmadım. Olduğu gibi yaşadım. Olduğu gibi hatırladım. Olduğu gibi hatırlamaya devam etmekten mutlu oldum.

Pera’yı kucağıma alarak evin içinde doyasıya dans ettim. Şarkı söyledim. Kokusunu içime çeke çeke öptüm. Sıkılıp burnumu ısırınca sinirlenmedim. Göbüşüne kafamı gömdüm. Totosunu totosunu sevdim. İstenmediğim, küçük düşürüldüğüm, sevilmediğim anları hatırlayıp üzülünce bana gösterdiği şefkati kabul ettim. Sevgisiyle beni iyi etmesini kabul ettim, etmesine izin verdim. Bütün bunların her zaman benimle ilgili olmadığını, tepkiyi verenin kendisinden kaynaklandığını anladım. Her insanın bir ayna olduğunu, kendi korkusunu yansıttığını bir kez daha anladım. Kendi korkumu fark edip ona tutunmaktan vazgeçtim. Gitmesine izin verdim. Korkumun beni hayattan alıkoymasına izin vermedim artık, vermiyorum. İnsanların korkularını bana mal etmelerine izin vermedim, korkularının benim kim olduğumu belirlemesine ve beni hayattan alıkoymasına izin vermedim, vermiyorum, ve umarım, vermeyeceğim.

Dans ettim, ediyorum. Ürettim, üretiyorum. Şarkı söyledim, söylüyorum. Kendimi sevdim, seviyorum. Kendim oldum, oluyorum. Yaşadım, yaşıyorum. Bir değişimin mümkün olacağına inandım, inanıyorum. Bahçemi temizledim, temizliyorum. Güzel tohumlar ektim, ekiyorum. Onu korudum, koruyorum, korumaya devam edeceğim. Bir insanın içini görebildim. Bir insana içimi gösterdim. Bunu, olduğu gibi sevdim, korudum, yaşadım. Beklentinin kirlerinden korudum onu. Dans ettim. Neden bunu tekrar tekrar söylüyorum? Çünkü yaşamın enerjisinin bu yolla bedenimde var olabileceğini, dolaşabileceğini anladım. Evimin perdelerini çekip özgürce dans edemediğim bir günün diğerlerinden daha yorucu geçtiğini anladım. Anladım, inandım, sevdim, saygı duydum. Bağ kurdum. Şairin “Üstü Kalsın” diyebildiği bir hayat yaşamasına özenirdim, o hayata kavuştum. Hayatın içimde var olmasına engel olmayı bıraktım. Yaşamın içimde var olmasına izin verdim.

İçimdeki yaşamın özünü korudum, açılan yaraları tamir ettim, özü korumaya devam ediyorum, ve umarım, devam edeceğim. İçimde demlenen kelimeleri böylece dışa aktarmaya çalıştım. Umarım, size dokunur sözlerim. Umarım, sözlerim ve ben, size dokunuruz. Güzele odaklanıp, güzeli hissedip, güzele inandığım zaman güzelin çoğaldığını fark ettim. Kendimi seçtim, kendi yolumda kendim ilerlemeye karar verdim. Umarım siz de kendinizi seçersiniz. Dünyada bir değişim olabileceğine inanırsınız. İzin verin, sözlerim ve ben, elinizden tutalım.